-Dobrze, zwołaj lwice na poszukiwania. Wyruszamy gdy tylko zgromadzi się całe stado, oprócz lwiątek oczywiście. Powiedz także Chay, aby miała na oku młode.

Chay przebudziła się, gdy usłyszała ryk. Obok siebie poczuła ciepłe ciałko lwiątka. To Lenua.
-Pilnuj lwiątek. - Do jaskini wbiegła Kalija.
-Co się dzieje? - spytała cicho lwica.

- Idę z resztą stada szukać Savyny.
Spojrzała na zaciekawione lwiątko.
- Lenuo, zostań z Chay.
Zwróciła się znów do lwicy.
- Niedługo wrócimy.
I pobiegła z resztą na poszukiwania, najpierw do wodopoju, lecz tam nie było nikogo prócz paru guźców.

Lenua powoli, niechętnie podążyła za Chay. Chciała pomóc w poszukiwaniach, lecz była tylko lwiątkiem i nie mogła sama decydować, co jest dla niej bezpieczne, a co nie. Miała ochotę, gdy tylko Chay odwróci wzrok, zacząć biec w kierunku, z którego przyszła lwica. Jednakże nie chciała sprawić kłopotu opiekunce i narażać się na niebezpieczeństwo. Gdy już dotarły do reszty lwiątek Lenua nie miała ochoty na zabawę. Była smutna i przybita. Wiedziała, że nic nie może zrobić, aby pomóc odnaleść Savynę. Położyła się niedaleko swej przyjaciółki, zmożona trudem dnia i strachem, po jakimś czasie usnęła.
Nad sawanną zebrały się chmury. Lwy nie widziały ich od dawna, ale mimo to wodopój nadal nie wysechł. Mogły one sygnalizować, że stało się coś złego, bardzo złego...

Lenua przebudziła się.
- Co się dzieje? - spytała cicho lwiczka.

Lenua przestraszyła się tych słów bardziej, niż gdyby usłyszała, że coś się dzieje. Jednakże nie dała po sobie poznać, że się boi. Wiedziała trochę o tym, co się działo, ale nadal nie rozumiała, co się stało z Savyną. Zamyśliła się nad wieloma możliwymi scenariuszami, ale każdy następny był straszniejszy od poprzedniego. Jednakże żaden z nich nie był bliski prawdy. Nie mogła dłużej znieść tej niepewności i obiecała sobie, że jeśli stado nie wróci z Savyną, to sama pójdzie jej poszukać. To wydawało jej się najlepszym rozwiązaniem, w razie braku powrotu lwicy. Zastanawiała się też nad losem innych lwów ze stada. A co, jeśli spotka ich to samo, co Savynę, cokolwiek to było? Co, jeśli nie wrócą? Pytania te zajęły całą uwagę lwiątka, że nawet nie zauważyło, że chmury ponad sawanną stają się coraz ciemniejsze, a wiatr się wzmaga.

- Racja, w taką pogodę nie ma sęsu gdziekolwiek iść.
Lwy zaczęły zawracać do domu, szło się ciężko, ponieważ wiał coraz silniejszy wiatr. Niebo było ponure, a chmury wręcz granatowe, gdy lwy wróciły do domu, Lenua widocznie je wyczuła, podniecona wystawiła łebek, ale zaraz się zlękła - nigdzie nie było widać Savyny. Wszyscy pochowali się do jam. Kalija poszła do Chay powiedzieć co i jak, że wyruszą znowu kiedy pogoda się uspokoi.

Savyna znajdowała się teraz w dziwnym, małym, pustym pomieszczeniu. Dziwnym sposobem jednak rana była zabandażowana. Kiedy uświadomiła sobie, że żyje, zobaczyła dwunogi. Ale to byli zupełnie inni ludzie. Lwicy udało się wstać. Na łapie miała dziwną rzecz. Nagle usłyszała głosy:

- Patrzcie, oto nasi kłusownicy!
- Ładnie tak strzelać do lwów?!
- Na dożywocie ich!
- Spokojnie pani weterynarz, spokojnie, na pewno długo posiedzą za kratkami.

Hałas był straszny. A harmider jeszcze większy. Nikt nie zauważył, że lwica wstała. Rycząc zwróciła na siebie uwagę.

- Patrzcie, obudziła się!

Powiedziała pani w dziwnym stroju. Okazało się, że dziwne coś to nadajnik, i że będą ją pilnować. Jednak cały czas kuśtykała. Weterynarz wypuścił ją. Była burza, lecz Savyna niezbyt na nią zważała. Ważne było tylko stado. Po pół godzinnym biegu dobiegła na tyle, by ją zauważyli. Zaryczała.